Από όποια σκοπιά και αν εξετάζεις ένα αυτοκίνητο, το βάρος είναι… εχθρός. Έχει άμεσο, αρνητικό αντίκτυπο τόσο στις επιδόσεις όσο και στην αποδοτικότητα ενός οχήματος και αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά οι εταιρίες που ανά τους καιρούς έχουν πειραματιστεί με διάφορους τρόπους για την μείωση του. Το κακό είναι ότι για πολλούς και διάφορους λόγους αυτοί οι τρόποι σπάνια περνούν στην παραγωγή, ωστόσο ακόμα και αυτό δεν σταματά τους κατασκευαστές από το να προσπαθούν. Πάρε για παράδειγμα το AXV-IV: ένα πρωτότυπο concept car της Toyota που παρουσιάστηκε πριν από 25 χρόνια στην έκθεση της Φρανκφούρτης για να (απο)δείξει ότι αν εστιάσει απόλυτα και ολοκληρωτικά στην μείωση του βάρους τότε μπορεί να κάνει θαύματα.
Ας ξεκινήσουμε από το γεγονός ότι το Toyota AXV-IV ανήκε πρακτικά στην κατηγορία των kei cars. Μπορεί στο design του να βρίσκει κανείς αρκετά στοιχεία από την 3η γενιά του MR2 που παρουσιάστηκε σε μορφή πρωτότυπου 6 χρόνια αργότερα και στην τελική μορφή που θα περνούσε στην παραγωγή 8 χρόνια αργότερα, αλλά το AXV-IV ήταν πραγματικά μικροσκοπικό. Για την ακρίβεια και για να έχεις μίας τάξη μεγέθους, με μήκος 3.4 μέτρων, πλάτος 1.6 και ύψος 1.20 το πρωτότυπο της Toyota ήταν ελάχιστα μικρότερο από το Smart Roadster που κυκλοφόρησε μία δεκαετία μετά το ιαπωνικό sports car. Όπως είπαμε όμως, το AXV-IV δεν είχε σχεδιαστεί για να περάσει στην παραγωγή αλλά για να μας δείξει τι συμβαίνει όταν μία δίαιτα πηγαίνει στα άκρα.
Εκτός από το μικρό μέγεθος, το AXV-IV στηριζόταν στην εκτενή χρήση αλουμινίου για το αμάξωμα και σε πληθώρα τεχνικών υψηλής ακρίβειας για την κατασκευή ολόκληρου του αυτοκινήτου ενώ πρωταγωνιστικό ρόλο είχαν και ελαφριά υλικά όπως το μαγνήσιο, τα ενισχυμένα πλαστικά και οι ρητίνες που τοποθετούνταν σε στρατηγικά σημεία όχι μόνο για την μείωση του βάρους αλλά και για την ευκολότερη αφαίρεση τους και τον διαχωρισμό τους για την ανακύκλωση. Στην ανάρτηση χρησιμοποιούσε μία διάταξη με γόνατα McPherson εμπρός και έναν άκαμπτο άξονα πίσω και το σύστημα πέδησης αποτελούνταν από δίσκους εμπρός και ταμπούρα πίσω. Για την κίνηση του… θηρίου τσέπης δε, είχε επιστρατευτεί ένας βενζινοκινητήρας 0.8 λίτρων που ήταν ικανός για 64 ίππους στις 4.000 και σχεδόν 120 Nm ροπής στις 2.800 σ.α.λ. – ποτέ δεν είπαμε ότι το AXV-IV έβαζε φωτιά στην άσφαλτο, ούτε ότι η Toyota στόχευσε στα supercars της εποχής με την συγκεκριμένη δημιουργία της.
Κατά τα άλλα, ιδιαίτερη έμφαση δόθηκε τόσο στην ελαχιστοποίηση των αεροδυναμικών αντιστάσεων με το design του πρωτότυπου να κάνει σαφείς τις προθέσεις της ιαπωνικής εταιρίας και να ξεχωρίζει με συντελεστή οπισθέλκουσας Cd της τάξης του 0.30, ένα εντυπωσιακό νούμερο για τα δεδομένα της εποχής αλλά και στην ελαχιστοποίηση των μηχανικών αντιστάσεων με εκφραστή αυτής της τάσης τα “skinny” ελαστικά διάστασης 135/55 R16 που ταίριαζαν με το προφίλ της “προσωπικής μετακίνησης με ανώτερου επιπέδου δυναμικά χαρακτηριστικά και άνεσης” που προωθούσε η Toyota. Φυσικά, το πρωτότυπο δεν πέρασε ποτέ στην παραγωγή. Ωστόσο παρέδωσε μαθήματα απλότητας και υψηλής αποδοτικότητας και το βάρος των 450 κιλών για ένα πλήρως λειτουργικό αυτοκίνητο θα μείνει στην ιστορία. Αξίζει να αναφέρουμε ότι το Smart Roadster με το οποίο συγκρίναμε προηγουμένως το Toyota AVX-IV ζύγιζε περίπου 800 κιλά οπότε είναι αδύνατον να υποτιμήσουμε το επίτευγμα των Ιαπώνων…
