Δεν ξέρω αν το συνειδητοποίησες αλλά εχθές το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ψήφισε την Ursula von der Leyen και την ομάδα της για να συνεχίσουν με την δεύτερη θητεία τους στο τιμόνι της Κομισιόν. Για την ιστορία, να αναφέρουμε ότι 370 μέλη του Κοινοβουλίου ψήφισαν υπέρ και 282 κατά ενώ 36 απείχαν και τα συγκεκριμένα νούμερα κάνουν την νέα Κομισιόν αυτήν με την χαμηλότερη αποδοχή από το 1993 αλλά δεν είναι ούτε ο χώρος, ούτε ο χρόνος για να ανοίξουμε μία τέτοιου είδους συζήτηση. Αυτό που έχει σημασία την προκειμένη στιγμή είναι ότι στην ομιλία που έδωσε η Ursula von der Leyen μετά την επανεκλογή της, ανέφερε ότι δεσμεύεται για την στήριξη της ευρωπαϊκής βιομηχανίας αυτοκινήτου.
Συγκεκριμένα, δήλωσε ότι θα συγκαλέσει έναν “Στρατηγικό Διάλογο για το Μέλλον της Βιομηχανίας Αυτοκινήτου στην Ευρώπη” και τόνισε ότι τόσο ο διάλογος όσο και ότι θα επακολουθήσει θα γίνουν υπό την ηγεσία της. Στον διάλογο θα συμμετέχουν όλοι οι εμπλεκόμενοι ώστε να σχεδιαστούν οι βέλτιστες λύσεις που θα βοηθήσουν τον συγκεκριμένο τομέα να αντιμετωπίσει τις πολυάριθμες προκλήσεις που ήδη κάνουν αισθητή την παρουσία τους αλλά παράλληλα, υπογράμμισε ότι “πρέπει να διατηρήσουμε την πορεία μας όσον αφορά στους στόχους της European Green Deal”. Στην επόμενη ακριβώς πρόταση της βέβαια, φάνηκε να τείνει χείρα βοηθείας στην αυτοκινητοβιομηχανία αναφέροντας ότι “αν θέλουμε να είμαστε επιτυχημένοι σε αυτή την μετάβαση, θα πρέπει να είμαστε πιο ευέλικτοι και να συνοδεύουμε καλύτερα τους ανθρώπους και τις επιχειρήσεις σε αυτό το μονοπάτι”. Εννοείται ότι δεν παρείχε περισσότερες λεπτομέρειες αναφορικά με το εύρος και το είδος της ευελιξίας αλλά ακόμα και η αναγνώριση ότι δεν έχει νόημα να πετύχει η εγχείρηση και να πεθάνει ο ασθενής είναι ένα βήμα προς την σωστή κατεύθυνση.
Σε αυτό το σημείο είναι ξεκάθαρο ότι η μετάβαση στην τεχνολογία της ηλεκτροκίνησης δεν συμβαίνει με την ταχύτητα που περίμεναν ή ήλπιζαν οι κατασκευαστές και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο πολλοί εξ αυτών τροποποιούν τα μεσοπρόθεσμα πλάνα τους. Το αυξημένο κόστος ενέργειας και πρώτων υλών σε συνδυασμό με τις πιέσεις που ασκούνται στο αγοραστικό κοινό σε οικονομικό επίπεδο, την επιθετική επέκταση των κινέζικων εταιριών στην Ευρώπη αλλά και την εντελώς λάθος, κατά τη γνώμη του γράφοντος, στρατηγική επενδύσεων των αυτοκινητοβιομηχανιών, τις έχει φέρει σε εξαιρετικά δύσκολη θέση. Τόσο οι κατασκευαστές αυτοκινήτων όσο και οι προμηθευτές τους έχουν φτάσει στο σημείο να κλείνουν εργοστάσια, να απολύουν κόσμο και να μειώνουν μισθούς ή/και ωράρια λειτουργίας και καμία χώρα δεν έχει ανοσία σε αυτά τα προβλήματα. Ούτε καν η… πανίσχυρη Γερμανία. Ακόμα και να παραμείνουν οι στόχοι της περιβόητης “Green Deal” για το 2035 και το 2050 λοιπόν, μήπως πρέπει να χαλαρώσουν λίγο οι ενδιάμεσοι ώστε να πάρουν μία ανάσα οι εταιρίες; Ή αν παραμείνουν οι ενδιάμεσοι ώστε να εξασφαλίσουν την συνέχιση της προόδου στο θέμα των εκπομπών ρύπων, μήπως να αλλάξουν οι στόχοι του 2035 και 2050; Κάτι πρέπει να γίνει και αυτό το κάτι πρέπει να αποφασιστεί με γνώμονα την ευημερία των ευρωπαίων πολιτών και την ασφάλεια των κατασκευαστών.
